Συνέχεια από 04. “Αναζητώντας τη χαμένη Μαγεία”
Ο συνηθισμένος περιβάλλων χώρος μοιάζει συνήθως ασήμαντος και ανιαρός στην περίπτωση που το βλέμμα μας αδρανεί και είναι αδιάφορο και απαθές δίχως καμία όρεξη για παρατήρηση. Αυτός είναι και ο λόγος που συχνά θεωρούμε ότι όλα είναι και παραμένουν ίδια και για το λόγο αυτό το περιβάλλον μας συχνά δεν παρουσιάζει κανένα ενδιαφέρον. Με μια τέτοια αντίληψη είναι σα να ζούμε σε μια φυλακή και το μόνο που επιζητούμε είναι τρόποι να αποδράσουμε από εκείνη. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο επιζητούμε να κάνουμε κάποιο ταξίδι, το οποίο θεωρούμε συχνά εφάμιλλο της σωτηρίας. Ο ίδιος επίσης λόγος φαίνεται να μας ωθεί συχνά να δυσανασχετούμε όταν οδεύουμε προς την επιστροφή από το ταξίδι αυτό πίσω στον τόπο αυτό, όπου όλα σύμφωνα με την αντίληψη μας είναι γνώριμα και συνεπώς, ανιαρά. Κι όμως, αν πράγματι θελήσουμε να παρατηρήσουμε τον κόσμο όπως αυτός είναι στ’ αλήθεια, θα διαπιστώσουμε ότι είναι κυριολεκτικά ανεξάντλητος.
Το ταξίδι της ανακάλυψης δε σημαίνει να ψάχνεις καινούργια μέρη αλλά να έχεις καινούργια μάτια. Marcel Proust</cite>
Με άλλα λόγια, αυτό που μας ωθεί στην πραγματική γνώση του κόσμου, εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την ποιότητα του βλέμματος· από την όρεξη μας για ανακαλύψεις που διατηρεί τη διάθεση μας για παρατήρηση πάντα φρέσκια.
Είναι επίσης σπουδαίο να κατανοήσουμε, ότι η συμμετοχή μας στην παρατήρηση -το πρώτο στάδιο της γνωστικής διαδικασίας- δεν μας αφήνει διόλου αμέτοχους παρατηρητές. Μας δίνει την δυνατότητα να συνεχίσουμε σε ένα επόμενο στάδιο, τον στοχασμό, ο οποίος μας δίνει τη δυνατότητα να αποκτήσουμε θέση και άποψη όχι μόνο για τον κόσμο, αλλά ακόμη περισσότερο για την ίδια την ύπαρξη μας μέσα σε εκείνον.
Συνεχίζεται…